Światowa Federacja Zdrowia Psychicznego (World Federation of Mental Health) szacuje, że około 12 procent światowej populacji cierpi z powodu zaburzeń psychicznych. Zaburzenia psychiczne to choroba, która odbija się na całym życiu osoby nią dotkniętej oraz jej najbliższych, przyjaciół oraz otoczenia w którym żyje.
Choroba psychiczna przyczynia się do zaburzenia relacji w rodzinie, pogorszeniu funkcjonowania w pracy, zerwaniu więzi społecznych. Osoba zmagająca się z psychicznymi zaburzeniami jest izolowana przez swoje środowisko. Niezrozumiana i pozostawiona sama sobie, wielokrotnie jako metodę na rozwiązanie swoich problemów wybiera samobójstwo. Jednym z głównych problemów dotyczących ochrony zdrowia psychicznego z jakimi zmagają się wszystkie kraje na świecie, jest zbyt późne postawienie diagnozy oraz brak właściwej opieki medycznej i społecznej, wobec osób dotkniętych chorobą psychiczną. Ponad połowa wszystkich osób cierpiących na zaburzenia psychiczne nie jest w ogóle leczona. Przyczyny takiego stanu rzeczy należy szukać zarówno u samych chorych, jak i w ich środowisku i całym systemie opieki zdrowotnej. O ile osoba, która doświadcza choroby fizycznej nie ma większego problemu z szukaniem pomocy, o tyle w przypadku zaburzeń psychicznych ludzie nie tylko nie szukają pomocy, ale wręcz wycofują się z życia, zamykają w swoim świecie, skazując się tym samym na samotność w swoim cierpieniu. Nie bez winy jest środowisko, w którym żyją oraz rodzina. Brak wiedzy na temat chorób psychicznych, nietolerancja oraz strach powodują, że odsuwają się od chorego uważając, że w przypadku choroby psychicznej ciężar sprawowania opieki i leczenia powinien przejąć system socjalno – zdrowotny państwa. Chorzy pozbawieni wsparcia oraz zrozumienia rodziny i przyjaciół, jeszcze bardziej pogrążają się w chorobie, tracąc cały sens i radość życia. A przecież zaburzenia psychiczne to choroba, jak każda inna, którą można i trzeba leczyć. W dzisiejszych czasach, dzięki rozwojowi medycyny, środki jakimi dysponujemy powodują, że osoba chora psychicznie może świetnie funkcjonować w swojej rodzinie, środowisku czy pracy. Jedynym warunkiem jest akceptacja jej choroby i życzliwość ludzi z najbliższego otoczenia.
Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego określa trzy zasadnicze cele:
- Dotyczy konieczności promocji zdrowia psychicznego i zapobieganiu jego zaburzeniom zgodnie z hasłem WHO „nie ma zdrowia bez zdrowia psychicznego”.
- Drugim zasadniczym celem programu jest zapewnienie osobom z zaburzeniami psychicznymi takiej pomocy i opieki, takich form wspierania, aby mogły one żyć we własnym środowisku społecznym, w sposób zapewniający jak najwyższą jakość życia, oraz respektowanie osobowej godności i praw obywatelskich.
- Trzeci cel programu koncentruje się na obszarze badań i informacji naukowej. Z jednej strony są one niezbędne dla właściwego monitorowania programu, z drugiej zaś powinny uzupełnić poważną lukę wiedzy na temat uwarunkowań i czynników ryzyka wielu zaburzeń psychicznych.
Współorganizatorami wydarzenia są: